صدای فریادهای زنی می آمد.ناله هایی که منشا آنها درد کشیدن بودند."زهرا" از درد فریاد میزد و خدا را صدا میکرد.گاهی یاد خدا میتواند شدت درد را کم کند.
چه خوب میشد زمان سریع تر جلو میرفت. هر یک دقیقه برابر سالی بود.برای زهرا خدا همه چیزش بود.او در هر لحظه با خدا مناجات میکرد.با او حرف میزد.اعتقادات زهرا نسبت به خدا قابل ستایش بود و این مناجات مخصوص او بود.وقتی مادری در حال به دنیا آوردن بچه ای باشد تمام گناهانش پاک میشود.آنگار او هم همراه بچه اش از نو متولد میشود.
صداها کمتر و کمتر شد و بالاخره تمام شد.ناله های زهرا قطع شد و صدای گریه ی نوزادی شنیده شد.یک انسان از یک دنیای متفاوت وارد دنیای جدید دیگری شد.
برای همه ما این اتفاق افتاده است.وقتی وارد مکان جدیدی میشویم و چیزهای جدیدی را میبینیم و حرفهای جدیدی میشنویم و نمیدانیم چطور باید ارتباط ایجاد کنیم میترسیم و واکنش نشان میدهیم.میترسیم که به آن وارد شویم چون نمیدانیم چه چیزهایی منتظر ماست.خوب یا بد فقط خداست که میداند.
فرزند تازه متولد شده با این شرایط رو برو شد و شروع به گریه کردن کرد.او ترسیده بود.احساس تنهایی میکرد و خودش را بی پناه احساس میکرد.هیچ کس برای او آشنا نبود.او دوستانش را میخواست.بدنبال چهره های آشنا میگشت ولی همه غریبه بودند.غریبه هایی که میخندیدند و خوشحال بودند.زن جوانی او را بغل کرده بود و با آب گرم بدنش را شستشو میداد.بیرحمانه لباسهای نوزاد را به تنش میپوشاند انگار دردی که نوزاد حس میکرد را نمیفهمید.او را به اتاقی بردند که مادرش خوابیده بود.زهرا پس از دیدن نوزادش تمامی دردهایی که کشیده بود را از یاد برد.نوزاد را به آغوش کشید.نوزاد چهره مادرش را شناخت.صدای مادرش را شناخت.او یکی از دوستانش را پیدا کرده بود.گرمای وجود مادرش را حس کرد و آرام شد.او گرسنه بود پس مادر به او شیر داد و این آغاز ورود به دنیای پیچیده نوزاد بود.
